فرض کنید چراغی را برای روشنایی و گرما بخشی، نزد کودکی می گذارید؛ اما او از سر نادانی به آن سنگ می زند! شما هم برای اینکه به چراغ آسیبی نرسد آن را بر می دارید…
برداشتن چراغ، دلیل ترس و ناتوانی شما در برابر کودک نیست! به عبارتی دیگر؛ شما از قدرت او نمی ترسید. بلکه از «خطا و اشتباه او» چنین می کنید! این «نادانی و ضعف کودک» است که مانع بهره گیری از نور و حرارت آن شده!
در کانون خانواده امام عسکری، آن بانوی گرامی را به نامهای مختلفی از قبیل «نرجس»، «سوسن»، «حدیثه»، «حکیمه»، «ملیکه» و «ریحانه» صدا می زدند.
از دیدگاه یکی از پژوهشگران، علت تعدّد نام های آن بانو، می تواند چند چیز باشد:
۱- علاقه و محبت فراوان مالک ایشان به وی، باعث شده بود که ایشان را با بهترین و زیباترین نامها صدا بزنند؛ که تمام نامهای آن بانو، اسامی گلها و شکوفه هاست.
شاید بتوان تقسیم علائم به حتمی و غیرحتمی را اینگونه تحلیل کرد که دو مورد از مهمترین کارکردهای نشانه های ظهور: خاصیتِ «امید بخشی» و «شناسایی امام مهدی» است.
بر این اساس، اگر همه نشانه های ظهور «حتمی» بودند، خاصیتِ امیدبخشی از بین می رفت و نشانه های ظهور بیش از اینکه مایه امید مؤمنان باشد، باعث ناامیدی آنان میشد! زیرا وقتی قرار است همه ی این نشانه ها پیش از ظهور حتما رخ دهد [و تا اینها اتفاق نیفتد، ظهور رخ نخواهد داد] پس ناخودآگاه عموم مردم می اندیشند که ما حالا حالاها ظهور را درک نخواهیم کرد!
همه هستی برای بشر آفریده شده، و هدف از خلقت انسان، «شناخت خدا و بندگی» است. حالا آیا واقعا بندگی ما همانی است که موردنظر خداست؟!
ما سفره را پهن می کنیم برای اینکه مهمان غذا بخورد، اگر غذا نخورد، سفره را جمع می کنیم.
پس چرا خدا، سفره ی عالم رو جمع نمی کنه؟!
پاسخ منطقی و جالب خودِ امام زمان علیه السلام را بخوانید:
سعد بن عبدالله میگه [ در منزل امام عسکری بودم] از فرزندش مهدی علیه السلام پرسیدم: چرا مردم نمی‌توانند امامشان را خودشان انتخاب کنند؟
ایشان پرسیدند: «مُرادَت امام صالح است یا فاسد؟» گفتم منظورم امام و پیشوای صالح است. فرمودند: «شما که از درون افکار دیگری اطلاع ندارید، آیا ممکن است مردم کسی را برگزینند که اندیشه ی فساد در سر دارد؟» عرض کردم: بله. آنگاه حضرت فرمودند: «علتش همین است. البته پاسخهای دیگری هم دارد، اما من آنگونه گفتم که عقلت به اطمینان برسد.»
