در هند باستان از انسان کامل به نامهای «ارهات» یعنی مرد ارزنده یا مردِ تمام و «انسان آزاده» یاد کرده‌اند.
در برخی مکاتب چینی مانند تائوئیزم و کنفوسیوس از «تائو» و «انسان آزاده» سخن گفته شده؛ او انسانی قدیس و پاک است و بالاترین مقام انسانی را دارد.
افلاطون ویژگیهای انسان کامل را در «فیلسوف» می‌دید؛ آن کسی که وجود ابدی را درک می‌نماید؛ به وصال وجود حقیقی می‌رسد، و خِرَد و راستی را تولید می‌کند.
در سراسر عالَم هستی، فقط یک موجود، اصالت دارد [یعنی ازلی است، ذاتا یکتاست و تعدد پذیر نیست] و آن خداست. بنابراین علت پیدایش آفرینشِ متعدد، این است که خدا ذاتاً دوست دارد تماشای خود را در آینه‌ی تمام نمای خلقت.
️ جالب است بدانیم که در بین آفرینش، این تنها انسان کامل است که به خاطر شایستگی‌ها و ویژگیهای خاص دوسویه‌اش (یعنی زمینی و آسمانی بودنش) و مقاماتی که دارد، آینه تمام‌نمای حق تعالی است.
حکومت جهانی امام مهدی علیه السلام مشروط است به اینکه «انسانها خودشان – مردمی، همگانی و همه جایی – جوشش داشته و وارد معرکه شوند». اگر اینگونه شد دیگر مستکبران نمی توانند محرومان را عقب نگه دارند، آنگاه وَرَق بر می گردد…
من امیدوارم ان شالله برسد روزی که آن وعده ی مسلّم خدا تحقق پیدا کند و مستضعفان مالک زمین شوند. این مطلب وعده خداست و تخلف ندارد، منتهی آیا ما درک کنیم یا نکنیم، به دست خداست.
معنای «انتظار اولاد» این نیست که درد زایمان را نکشیم؛ معنای «انتظار مدال قهرمانی» این نیست که تمرین های سخت ننماییم؛ معنای «انتظار قُلّه» این نیست که زحمت صعود را نکشیم! معنای «انتظار خورشید» این نیست که در تاریکی بمانیم و از سرما یخ بزنیم…
«انتظار» صرفا یک حالت قلبی نیست، یک عملیات است.
